Kościół parafialny św. Doroty – pierwotnie istniał w XIII wieku, odbudowany po pożarze, murowany kościół wzniesiony przed 1861 r.

Rok powstania parafii jest nieznany. Już około 1470 roku istniał kościół modrzewiowy (obecnie w tym miejscu znajduje się park) pod wezwaniem św. Doroty. Kościół przynależał wtedy do archidiecezji Gnieźnieńskiej.

Kolejny wzmiankowany był w 1511 r. W ówczesnym kościele znajdował się ponoć słynący cudami obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, który spłonął wraz ze świątynią w pożarze w 26 lutego 1834 roku.

Przez 30 lat nabożeństwa odbywały się w szopie. W 1770 roku Stanisław Podkański opat cystersów z Sulejowa, brat dziedzica Potworowa hr. Podkańskiego podkomorzego sandomierskiego Antoniego przystąpił do budowy (własnym kosztem) nowego kościoła. Zlokalizowano go na starym cmentarzu. Śmierć fundatora nie pozwoliła zakończyć budowy, a zgromadzony na ten cel fundusz – 30 000 złotych zaginął w czasie zaburzeń które nawiedziły wtedy nasz kraj. Przez 80 lat mury nieskończonego kościoła niszczały wystawione na działanie warunków atmosferycznych. Dopiero ks. Wincenty Ogórkiewicz, proboszcz tutejszej parafii podjął się dalszej budowy, aby zakończyć ją w 1861 r.  Mury były tak zniszczone, że część trzeba było wyburzyć. W 1883 r. zbudowano istniejącą do dzisiaj plebanię. Kościół poświęcił ks. Jakub Stępniewski w roku 1861, a konsekrował biskup diecezji sandomierskiej J.E. ks. biskup Antoni Ksawery Bodkiewicz 23.08.1885 roku. Następnie obiekt ten został przebudowany w latach 1956-1957 r.

Budowla jest orientowana, wzniesiona w stylu klasycyzującym. Zbudowana z kamienia i cegły jako jednonawowa. Kościół pokryty dachem dwuspadowym, krytym blachą, na nim czworoboczna sygnaturka nakryta hełmem i zwieńczona krzyżem. Nad głównym wejściem rozeta, a nad nią wnęka z figurą Matki Boskiej. W 1901 r. ułożono posadzkę terakotową, a wnętrze zostało pomalowane przez artystę Kopińskiego. Wstawiono żelazne okna, doposażono kościół w ambonę, chrzcielnicę i dzwony. W ołtarzu głównym obraz Matki Boskiej (hodegetria) zasłaniany przez obraz Ukrzyżowania. W zwieńczeniu wizerunek św. Doroty – patronki kościoła. Po lewej stronie wielkiego ołtarza ołtarz św. Rocha z wizerunkiem Józefa, w prawym ołtarzu Przemienienie Pańskie i św. Antoni. Organy neoklasycystyczne z 1934 r. z warsztatu Zygmunta Kamińskiego. W 1915 r. wojska austriackie zburzyły wieżę kościoła, która nie została do tej pory odbudowana, w czasie ostatniego remontu w 2011 r. odkryto pod kościołem krypty, dwa wejścia do podziemi, niestety, nie wiadomo co się w nich kryje.